دسته
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 27228
تعداد نوشته ها : 19
تعداد نظرات : 1
Rss
طراح قالب

مهرباني

دخترك برخلاف هميشه كهبه هررهگذري مي رسيد آستين لباس اورا مي كشيد تا بسته آدامس به اوبفروشد،اين بار روبه روي زني كه روي صندلي پارك نشسته ونوزادش رادر آغوش گرفته بود،ايستاده بود واورانگاه ميكرد.

گاه گاهي كه زن به نوزادش لبخند مي زد، لب هاي دخترك نيز بي اختيار از هم باز ميشد.

مدتي گذشت....دخترك ازجعبه ادامس،بسته اي رابرداشت وجلو روي زن گرفت.زن رو به سمت ديگري كرو گفت: بروبچه آدامس نمي خوام.دخترك گفت:پولي نيست....

بياييد از همين امشب يك قانون جديد وضع كنيم:

«هميشه سعي كنيم اندكي ازحد لازم مهربان باشيم.»

آزمواستخدامين

يك شركت بزرگ قصد استخدام يك مشاور را داشت امامتقاضيان اين فرصت شغلي حدود دويست نفر بودند!بدين منظور مسئولين شركت براي تعين آن يك نفر تصميم به برگزاري آزموني گرفتند. اين آزمون فقط يك يك پرسش داشت.

پرسش اين بود:

شما در يك شب توفاني در حال رانندگي هستيد كه از جلوي يك ايستگاه اتوبوس ميگذريد. سه نفرداخل ايستگاه منتظر اتوبوس هستند:

يك پير زن كه در حال مرگ است. يك پزشك كه قبلا جان شمارا نجات داده است و يك خا نم ويا آقا در رويا ها يتان خيال ازدواج با او داريد.

شما ميتوانيد يكي از اين سه نفر را سوار كنيد . كدام را سوار خواهيد كرد دليل خود را شرح دهيد.

پيش ازاينكه ادامه داستان را بخوانيد شما هم كمي فكر كنيد!

قاعدتا اين ازمون نمي تواند نوعي تست باشد شخصيت باشد زيرا هر پاسخي دليل خودش را دارد:

پيرزن درحال مرگ است. شمابايد ابتدا اورا نجات دهيد : هرچند اوخيلي پير است وبه هر حال خواهد مرد.

شما بايد پزشك را را سوار كنيد زيرا قبلا جان شمارا نجات داده است و اين فرصتي است كه مي توانيد لطف او را جبران كنيد اما شايد بعدا هم بتوانيد جبران كنيد .

شمابايد شخص مورد علا قه تان راشوار كنيد زيرااگر اين فرصت راازدست دهيد ممكن است هرگز نتوانيد يكي مثل اورا پيداكنيد.

ازحدود دويست نفري كه دراين ازمون شركت كرده بودندشخصي كه استخدام شد دليلي براي پاسخ خود نداد!اونوشت بود:

سوئيچ ماشين را به پزشك ميدهم تا پير زن را به بيمارستان برساند وخودم به همراه همسر روياهايم منتظر اتوبوس مي مانيم

براي خوشبخت زيستن بايد موقعيت هاي مناسب راايجاد كنيم نه درانتظار آن باشيم.

بيكن

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

سيد محمد اشرف علوي مي‏نويسد: 

« در سفري به مصر، آهنگري را ديدم كه با دست خود آهن گداخته را از كوره آهنگري بيرون مي‏آورد و روي سندان مي‏گذاشت و حرارت آهن به دست وي اثر نمي‏كرد. با خود گفتم اين شخص، مردي صالح است كه آتش به دست او كارگر نيست. ازاين‏رو، نزد آن مرد رفتم، سلام كردم و گفتم:

«تو را به آن خدايي كه اين كرامت را به تو لطف كرده است، در حق من دعايي كن.» مرد آهنگر كه سخن مرا شنيد، گفت: «اي برادر! من آن‏گونه نيستم كه تو گمان كرده‏اي.»گفتم: «اي برادر! اين كاري كه تو مي‏كني، جز از مردمان صالح سر نمي‏زند.» 

گفت: « گوش كن تا داستان عجيبي را دراين‏باره براي تو شرح دهم. روزي در همين دكان نشسته بودم كه ناگاه زني بسيار زيبا كه تا آن روز كسي را به زيبايي او نديده بودم، نزد من آمد و گفت:

« برادر! چيزي داري كه در راه خدا به من بدهي؟» 

من كه شيفته رخسارش شده بودم، گفتم: «اگر حاضر باشي با من به خانه‏ام بيايي و خواسته مرا اجابت كني، هرچه بخواهي به تو خواهم داد.»

زن با ناراحتي گفت: «به خدا سوگند، من زني نيستم كه تن به اين كارها بدهم.» گفتم: «پس برخيز و از پيش من برو.» 

زن برخاست و رفت تا اينكه از چشم ناپديد شد. پس از چندي دوباره نزد من آمد و گفت: «نياز و تنگ‏دستي، مرا به تن دادن به خواسته تو وادار كرد.» 

من برخاستم و دكان را بستم و وي را به خانه بردم. چون به خانه رسيديم، گفت: «اي مرد! من كودكاني خردسال دارم كه آنها را گرسنه در خانه گذاشته‏ام و بدينجا آمده‏ام. اگر چيزي به من بدهي تا براي آنها ببرم و دوباره نزد تو باز گردم، به من محبت كرده‏اي.»

من از او پيمان گرفتم كه باز گردد. سپس چند درهم به وي دادم. آن زن بيرون رفت و پس از ساعتي بازگشت. من برخاستم و در خانه را بستم و بر آن قفل زدم. 

زن گفت: «چرا چنين مي‏كني؟» گفتم: «از ترس مردم.» زن گفت: «پس چرا از خداي مردم نمي‏ترسي؟» گفتم:«خداوند، آمرزنده و مهربان است.»

اين سخن را گفتم و به طرف او رفتم.ديدم كه وي چون شاخه بيدي مي‏لرزد و سيلاب اشك بر رخسارش روان است. به او گفتم: «از چه وحشت داري و چرا اين‏گونه مي‏لرزي؟ » زن گفت: «از ترس خداي عزوجل.» سپس ادامه داد: «اي مرد! اگر به خاطر خدا از من دست برداري و رهايم كني، ضمانت مي‏كنم كه خداوند تو را در دنيا و آخرت به آتش نسوزاند.» من كه وي را با آن حال ديدم و سخنانش را شنيدم، برخاستم و هرچه داشتم به او دادم و گفتم: «اي زن! اين اموال را بردار و به دنبال كار خود برو كه من تو را به خاطر خداوند متعال رها كردم.» 

زن برخاست و رفت. اندكي بعد به خواب رفتم و در خواب بانوي محترمي كه تاجي از ياقوت بر سر داشت، نزد من آمد و گفت: «اي مرد! خدا از جانب ما جزاي خيرت دهد.» پرسيدم: شما كيستيد؟ فرمود: «من مادر همان زني هستم كه نزد تو آمد و تو به خاطر خدا از او گذشتي. خدا در دنيا و آخرت تو را به آتش نسوزاند.» پرسيدم: «آن زن از كدام خاندان بود؟» فرمود: «از ذريه و نسل رسول خدا (صلّي ‏الله عليه و آله و سلّم).» من كه اين سخن را شنيدم، خداي تعالي را شكر كردم كه مرا موفق داشت و از گناه حفظم كرد و به ياد اين آيه افتادم كه خداوند مي‏فرمايد:

 «إِنَّما يُريدُ اللّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا»

خدا مي‏خواهد هر پليدي را از شما خاندان نبوت ببرد و شما را از هر عيبي پاك و منزه گرداند.» (احزاب: 33) سپس از خواب بيدار شدم و از آن روز تاكنون آتش دنيا مرا نمي‏سوزاند و اميدوارم آتش آخرت نيز مرا نسوزاند».1

 

 

 قل لِّلْمُؤْمِنِينَ يَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَيَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذَلِكَ أَزْكَى لَهُمْ 

إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا يَصْنَعُونَ

به مردان با ايمان بگو ديده فرو نهند و پاكدامنى ورزند كه اين براى آنان پاكيزه‏تر است

 زيرا خدا به آنچه مى‏كنند آگاه است

نور / 30

 

پي نوشت :

1. نك: فضائل‏السادات، صص 240 و 241.

برگرفته از : كتاب «گناه گريزي» / سيدحسين اسحاقي / نشر دفتر عقل

دسته ها : آهنگ - مصر - زن - داستان
X